Αν με απόλυτη βεβαιότητα χρωστάμε κάτι -που μάλλον χρωστάμε πολλά- στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας είναι η αφύπνιση “αυτού” που περιγράφεται με δύο λέξεις ως οργανωμένη κοινωνία.

Ads

του Λευτέρη Αρβανίτη (ομάδα tvxs Θεσσαλονίκης)

Συνδικαλιστικοί φορείς, κόμματα, οργανώσεις και συλλογικότητες υποχρεώθηκαν από τον ίδιο τον αγώνα των μεταναστών εργατών να λειτουργήσουν ως τέτοια, να πάρουν θέση, να προτείνουν σχέδια και να δώσουν έναν πραγματικό αγώνα, χωρίς για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια να είναι αυτοαναφορικός. Χωρίς να είναι δηλαδή μια μάχη που δίνεται από αυτούς για αυτούς ή εν πάση περιπτώσει από μέλη τους ή οργανωμένες συνιστώσες τους.

Και αν κάποιος περίμενε να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά της αριστεράς και της αναρχίας, σίγουρα δεν ήταν καθόλου βέβαιος ότι συνδικαλιστικές ενώσεις και φορείς θα επαναλειτουργούσαν ως συλλογικότητες και θα έπαιρναν αποφάσεις που θα στήριζαν έμπρακτα.

Στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Παρασκευή το Εργατικό Κέντρο της πόλης, η ΕΔΟΘ, η πρυτανεία του ΑΠΘ, ο δήμος Θεσσαλονίκης, η ΕΝΙΘ (γιατροί), ο Δικηγορικός Σύλλογος και φορείς της πόλης πραγματοποίησαν σύσκεψη και ζήτησαν τη νομιμοποίηση των 300. Μάλιστα έπειτα από εξαντλητική συζήτηση κατέληξαν και σε ένα κοινό κείμενο που με νομική τεκμηρίωση προτείνει συγκεκριμένη λύση του ζητήματος. Τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια δεν θυμάμαι να υπήρξε άλλη φορά, που η θεσμική έκφραση της κοινωνίας της πόλης κατάφερε να επιτελέσει τον ρόλο της με τόση πολιτική πληρότητα. Μέχρι και η ΓΣΕΕ του αμίλητου κ. Παναγόπουλου προκάλεσε την ίδια ώρα συνάντηση με τον Γιάννη Ραγκούση, ενώ έχει υποχρεωθεί να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ των δίκαιων αιτημάτων τω 300. Στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας η άρνηση του κ. Καμίνη να ταχθεί ανοιχτά υπέρ της νομιμοποίησης των 300 πυροδότησε την πρώτη σοβαρή εσωτερική κρίση της πλειοψηφούσας παράταξης.

Ακόμη και το δύσκολο Δεκέμβρη του ΄08, το αυθόρμητο ξεπέρασε το οργανωμένο, ήταν κάθε φορά ένα βήμα μπροστά και έδινε ρυθμό εκεί που συνδικάτα, κόμματα και οργανώσεις κοιτούσαν με αμηχανία τον κοινωνικό τους ρόλο να υποκαθίσταται από τα συλλογικά πολιτικά αντανακλαστικά αυτών που για χρόνια θεωρούσαν αόρατους.

Η πρωτοφανής επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, η έλευση του ΔΝΤ και το περίφημο ασφαλιστικό του Γιαννίτση δεν κατάφεραν να προκαλέσουν τέτοια συντονισμένη δράση από το σύνολο των κοινωνικών φορέων. Η δίκαιη μάχη των κατοίκων της Κερατέας ενάντια σε μεγαλοεργολάβους και κυβέρνηση δεν συγκίνησε σωματεία σε όλη την Ελλάδα. Σε μια χώρα που μεγάλες συγκεντρώσεις οργανώνονταν τα τελευταία χρόνια μαζικά από μπλόγκερς και φίλους του facebook – πυρκαγιές, καλέσματα στο σύνταγμα κλπ.- η αφύπνιση της οργανωμένης κοινωνίας αποτελεί κορυφαίο πολιτικό γεγονός.

Στη κυβέρνηση έχει πλέον απομείνει το αόριστο, ανώνυμο και πρακτικά αόρατο στήριγμα της “κοινής γνώμης”, όπως αυτό εκφράζεται στις ψηφοφορίες 090 του δελτίου του star. Οι 300 μετανάστες εργάτες έχουν ήδη νομιμοποιηθεί και κερδίσει. Ίσως γιατί σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας δεν θεώρησε ποτέ ότι υπάρχουν άνθρωποι λαθραίοι και παράνομοι.

Άλλωστε η μείωση του αριθμού των ενσήμων από τα 80 στα 50 για ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη Ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων απέδειξε ότι οι απεργοί πείνας έχουν τη δύναμη να αγωνίζονται όχι μόνο για τα δικαιώματα των μεταναστών αλλά για αυτά ολόκληρης της εργατικής τάξης της χώρας. Αυτό από μόνο του ολοκληρώνει τη μετάβασή τους – που όφειλε να θεωρείται δεδομένη – σε πολιτικό επίπεδο από ένα διακριτό κοινωνικό υποκείμενο, σε οργανικό και αναγνωρίσιμο πλέον κομμάτι της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης της χώρας.

Πλέον το ζήτημα που τίθεται αγγίζει τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας. Η κυβέρνηση θα προβεί σε νομοθετική ρύθμιση όπως υποχρεούται να κάνει ή θα αγνοήσει τη λαϊκή βούληση και θα χρεωθεί το θάνατο των εργατών απεργών πείνας και το ταυτόχρονο θάνατο της σχέσης κράτους και κοινωνίας όπως τη γνωρίζαμε μεταπολιτευτικά; Σε κάθε περίπτωση η οργανωμένη κοινωνία οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ στου 300 που τη ξύπνησαν από λήθαργο πολλών ετών.