Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τί πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής έρευνας για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης, των επιστημών και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του σκηνοθέτη Θόδωρου Τερζόπουλου.

Ads

Οι αιτίες κανονικά θα έπρεπε να αναζητηθούν πριν 30-35 χρόνια διότι πιστεύω πως ο Έλληνας δεν είχε αντιληφθεί ότι ήδη από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια -βγαίνοντας βέβαια και από όλη αυτή την κατάσταση της χούντας- άρχισε να ξοδεύει περισσότερο και να παράγει λιγότερο και λίγο πολύ ο μέσος Έλληνας προσπαθούσε να προσαρμοστεί στη ζωή του μέσου Αμερικάνου, αρχίζοντας να αποκτά τις ίδιες συνήθειες, π.χ. να είναι καταναλωτικός, να είναι θύμα μιας καινούργιας πολιτιστικής εικόνας του τηλεοπτικού γίγνεσθαι, και στην κυριολεξία να χάνει διαρκώς το πιο βασικό: τις ρίζες του, την παράδοσή και την ταυτότητά του!

Η απώλεια της ταυτότητας του Έλληνα, είναι θα έλεγα και η μεγαλύτερη καταστροφή που έχει συντελεστεί! H βασικότερη αιτία της κρίσης αυτή πιστεύω ότι είναι. Και σε αυτόν τον τρόπο ζωής του νεοέλληνα συμμετείχαν απόλυτα συνεργαζόμενοι πολιτικοί και πολιτεία. Αν και δεν θα μπορούσα να πω ότι ευθύνονται οι μεν περισσότερο από τους δε. Μιλάμε για ένα πολυαγωγικό σύστημα σε όλα τα επίπεδα. Άλλοτε το λέμε διαπλοκή, άλλοτε ρουσφέτι, κ.α.

Πιστεύω αυτό, λοιπόν, ότι ο μεταπολιτευτικός Έλληνας οδηγήθηκε σε μια πλάνη: Νόμιζε ότι θα μπορούσε να ζει με πέντε κινητά, με δύο αυτοκίνητα, με κότερο (και ας με πουν κοινότυπο). Αλλά πιστεύω, ότι αυτό το θέμα της ταυτότητας, είναι που πρέπει να δούμε τώρα εμείς οι πολίτες -και να το δούμε πολύ σοβαρά!- αφού δεν ξέρω αν η πολιτεία μπορεί να αντιληφθεί πόσο σοβαρό είναι αυτό το ζήτημα! Επειδή αυτή η ταυτότητα είναι το θέμα! Ποια είναι η ταυτότητά μας…

Ads

Χρειάζεται, λοιπόν, ένας νέος επαναπροσδιορισμός της κι αυτό έχει να κάνει με την παράδοσή μας, δηλαδή να ξαναθυμηθούμε τις πολύ δημιουργικές περιόδους του ελληνικού 20ου αιώνα, να ξαναδούμε πράγματα με τα οποία μεγαλώσαμε όπως είναι οι ρίζες μας, το χωριό μας, να γίνουμε πιο λιτοί σε όλα τα επίπεδα, να ξαναβρούμε το πνεύμα της οικονομίας (το οποίο υπήρχε παλιά στον Έλληνα) να ξανακούσουμε όλα εκείνα που με έναν τρόπο μας δείχνουν τον δρόμο για τη νέα συνείδηση και ταυτότητα.

Αλλά για να τη βρούμε πρέπει μάλλον να ξανακούσουμε τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τη Φλέρυ Νταντωνάκη, να πάμε μια βόλτα στην Ακρόπολη, να περπατήσουμε στο Μοναστηράκι, να κατέβουμε στη Καστέλλα, στην θάλασσα, να κοιτάξουμε τον ορίζοντα, να δούμε τον ήλιο, γιατί με αυτή την κρίση οι Έλληνες πια κοιτάνε κάτω, σχεδόν κανείς δεν κοιτάει μπροστά ή προς το πάνω!

Δηλαδή, να ξαναδούμε λίγο πολύ τη ζωή, την αληθινή ποιότητα της ζωής και πώς αυτή θα την κατακτήσουμε για να μπούμε σε ένα δρόμο νέων συλλογισμών, και να φροντίσουμε το μέλλον. Γιατί πιστεύω ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το παρόν (και το κάθε παρόν τα τελευταία χρόνια ήταν ολέθριο!) και μπορούμε να κοιτάξουμε και το μέλλον, μόνο κουβαλώντας στις αποσκευές μας όλα τα εφόδια της ιστορίας μας! Αλλιώς μέλλον δεν θα υπάρξει.

Απαντήστε στο tvxs: *Εσείς από ποιον θα θέλατε να ακούσετε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα; Στείλτε μας τις προτάσεις σας στο [email protected] με θέμα «Για το Τι πρέπει να κάνουμε;».