Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τί πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής έρευνας για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του σκηνοθέτη και χορογράφου Κωνσταντίνου Ρήγου.

Ads

Ο λόγος που φτάσαμε ως εδώ είναι νομίζω ότι είμαστε έλληνες. Υπάρχει αυτή την αίσθηση δηλαδή ότι έχουμε μεγάλη δύναμη, ότι είμαστε ανώτεροι, ότι έχουμε μια απριόρι ελευθερία για να κάνουμε πράγματα και να είμαστε «κάποιοι» χωρίς να θεωρούμε ότι θα πρέπει να το αποδείξουμε ή θα πρέπει να δουλέψουμε γι αυτό, ή ότι θα πρέπει να προσπαθήσουμε. Το καλό αυτού του λαού που είναι η αισιοδοξία του, το «έξω καρδιά», η χαρά του και η αγάπη του για ζωή, γυρίζει δηλαδή μπούμερανγκ και μετατρέπεται σε κάτι αρνητικό, σε ένα «υπέρ» για όλα. Μια υπερβολή.

Νομίζω επίσης, ότι παρότι έχουμε φάει αρκετά χτυπήματα στην ιστορία μας δεν είμαστε από αυτούς που μαθαίνουμε. Δεν είμαστε από εκείνους τους λαούς που αν πάθουν κάτι θα μάθουν! Τι να πω; Μπορεί να είναι και ζωδιακό! Δεν ξέρω τι ζώδιο είναι Ελλάδα…

Αλλά έχουμε αυτό το ελάττωμα, πως όσα γεγονότα κι αν έχουν συμβεί στο παρελθόν που θα έπρεπε να μας είχαν ξυπνήσει, να μας έχουν κάνει να μην επαναπαυόμαστε και κυρίως να μην σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, πάντα μας οδηγούν στο ίδιο αδιέξοδο:

Βρισκόμαστε μπροστά σε έκπληξη και ξαφνικά αυτό που γνωρίζουμε το κοιτάζουμε αλλά δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, και έτσι για άλλη μια φορά, σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανάλογη κατάσταση η οποία είναι πια και θέμα επιλογής!

Γιατί επιλογή είναι το εάν θα επιλέξει συλλογικά ένας πληθυσμός να δυσκολευτεί και να προχωρήσει ή δεν θα τα καταφέρει. Δηλαδή αν θα συνεχίσει να κάνει πάντα εκείνες τις πολιτικές επιλογές, σε σχέση με το πόσο έχουμε συνηθίσει να είμαστε εγωιστές κοιτάζοντας μόνο το δικό μας κέρδος και όχι το συνολικό ή αν θα συνεχίζουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες πάντα στους άλλους.

Βέβαια, πολύ μεγάλη ευθύνη έχει και η πολιτική σκηνή της χώρας. Αλλά η πολιτική σκηνή της χώρας επιλέγεται με τον άλφα ή βήτα τρόπο, από εμάς τους ίδιους, και επιλέγεται και ξαναεπιλέγεται, οπότε όσο ευθύνη μπορεί να έχει ένας πολιτικός, άλλη τόση ευθύνη έχει και ένας πολίτης ο οποίος ψηφίζει ή δεν ψηφίζει έναν πολιτικό.

Γενικά είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος, δηλαδή αντιμετωπίζω πάντα τα πράγματα με τη λογική του «θα βρεθει λύση!». Έχω συνηθίσει στη δική μου ζωή να λύνονται τελικά τα προβλήματα, και να βρίσκω έναν τρόπο, αλλά σαν πολίτης αυτής της χώρας βιώνω αυτή την αγωνία του τι θα γίνει αύριο, του πόσο όλο αυτό θα οδηγήσει ή δεν θα οδηγήσει σε πιο λαϊκιστικά προβλήματα, ή σε μεγαλύτερο φόβο, ή δεν θα χρησιμοποιηθεί η τωρινή κρίση προς όφελος και κέρδος μερικών. Αυτό είναι και το άλλο σκέλος: ότι δηλαδή, μπορεί να αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση αλλά να είμαστε και αδύναμοι να την λύσουμε! Αυτοί είναι ουσιαστικά οι προβληματισμοί μου σε σχέση με το που βρισκόμαστε.

Τώρα για το τι πρέπει να κάνουμε, νομίζω ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα εκτός από το να ελέγχουμε. Να ελέγχουμε και να είμαστε σκεπτικοί απέναντι σε κάθε τι που βλέπουμε και ακούμε και να στοιχειοθετούμε σε σχέση με το σύνολο και όχι σε σχέση με τη μονάδα!

Εγώ προσπαθώ να το κάνω αυτό και δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να σκεφτείς ότι χάνεις αυτό που έχεις, χάνεις τις δουλειές, χάνεις χρόνο, χάνεις χρήματα, χάνεις σε ηλικιακό χρόνο, γιατί ο καθένας θα ήθελε σε μια ηλικία δημιουργική να κάνει περισσότερα πράγματα από αυτά που του επιτρέπονται. Από την άλλη όμως είναι και επιλογή μας, να ζούμε σε αυτή τη χώρα. Δυστυχώς.–

Απαντήστε στο tvxs: *Εσείς από ποιον θα θέλατε να ακούσετε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα; Στείλτε μας τις προτάσεις σας στο [email protected] με θέμα «Για το Τι πρέπει να κάνουμε;».