Ξεκινώντας από το Βιετνάμ το 1967, ο John Pilger έχει καλύψει 5 πολέμους και έχει γυρίσει 55 ντοκιμαντέρ. Η νέα του ταινία The War You Don’t See (Ο Πόλεμος Που Δεν Βλέπετε) εξετάζει το ρόλο των ΜΜΕ στον πόλεμο και το κατά πόσον έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της προπαγανδιστικής μηχανής του κράτους. Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στη συστράτευση των δημοσιογράφων με τις στρατιωτικές μονάδες, που ουσιαστικά έχει καταστρέψει το ανεξάρτητο πολεμικό ρεπορτάζ.

Το The War You Don’t See ξεκινά με το εμετικό βίντεο που αποκάλυψε το WikiLeaks και που δείχνει Αμερικανούς στρατιώτες επάνω σε ένα ελικόπτερο Απάτσι να “θερίζουν” αδιάκριτα αθώους Ιρακινούς. Ο Pilger αναρωτιέται: “Γιατί τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, παρά τα κυβερνητικά ψεύδη, και πως νομιμοποιούνται τα εγκλήματα πολέμου;”

Ο Pilger γυρνά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Woodrow Wilson θέλησε να “πουλήσει τον πόλεμο στις μάζες” με τη βοήθεια του πρωτεργάτη των δημοσίων σχέσεων και της προπαγάνδας, Edward Bernays. Μέχρι τον πόλεμο του Ιράκ, η μηχανή της προπαγάνδας έχει εκσυγχρονιστεί σε τέτοιο βαθμό που το Πεντάγωνο σήμερα ξοδεύει 1 δις. δολάρια για αυτές τις “δουλειές”.

Ο Bryan Whitman, ανώτατο στέλεχος του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, εξηγεί πως τουλάχιστον 700 δημοσιογράφοι ακολουθούσαν τις στρατιωτικές μονάδες στο Ιράκ, έτσι ώστε “να καταπολεμηθεί ένας εχθρός (Σαντάμ Χουσεϊν) που είναι αριστοτέχνης της παραπληροφόρησης”. Ένας πρώην αναλυτής της CIA βέβαια, υπονοεί πως ο αριστοτέχνης της χειραγώγησης δεν είναι άλλος από την Αμερική, μιας και ένα 80-90 τοις εκατό των ειδήσεων είναι “εμπνευσμένα” από κυβερνητικές πηγές.

Ο Pilger είναι ειδικός στο να στριμώχνει μεγαλοδημοσιογράφους, διεύθυνες ειδήσεων και κυβερνητικά στελέχη. Μερικοί δεν ξέρουν πως να κρύψουν τη συμμετοχή τους στα ψέματα γύρω από το Ιράκ, ενώ άλλοι δηλώνουν μετανιωμένοι. Ο επί δύο δεκαετίες παρουσιαστής του δελτίου του CBS, Dan Rather, παραδέχεται πως οι δημοσιογράφοι ενεργούν περισσότερο ως “στενογράφοι”, επαναλαμβάνοντας “αμάσητα” ό,τι λέει η κυβέρνηση.

Στο ντοκιμαντέρ πρωταγωνιστεί επίσης ο απεσταλμένος του BBC στο Ιράκ, Rageh Omaar, με τον Pilger να τον ρωτά πως είναι δυνατόν το BBC να μετέδωσε 17 φορές την πτώση της πόλης Basra στα χέρια των βρετανικών στρατευμάτων. Ο Omaar απαντά πως υπάρχει τεράστια πίεση για 24ωρη κάλυψη του πολέμου, ενώ παραδέχεται την ψευδή αναπαράσταση της “απελευθέρωσης” της Βαγδάτης: “Δεν έκανα σωστά τη δουλειά μου”, λέει.

Άλλα θέματα που “σκαλίζει” η ταινία είναι οι στοχευμένες επιθέσει στα γραφεία του Al-Jazeera στην Καμπούλ και τη Βαγδάτη, η διάδοση του ψέματος περί όπλων μαζικής καταστροφής, οι διθυραμβικές ανταποκρίσεις από την απελευθερωμένη Βαγδάτη και η “συμπαράσταση” των μίντια προς το Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων. Τέλος, ο Pilger παίρνει συνέντευξη από τον ιδρυτή του WikiLeaks, Julian Assange, ο οποίος μιλάει για το ρόλο της δημοσιογραφίας σε ένα αχανές και διεφθαρμένο βιομηχανικό συγκρότημα.