Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής έρευνας για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- όπου συμμετέχουν γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του μουσικού ερμηνευτή Γιάννη Κούτρα.

Ads

Έχω την αίσθηση ότι δεν μας ξεφύτρωσε έτσι ξαφνικά κι απότομα το χρέος μας, αυτό δηλαδή το απίθανο που λένε κάποιοι ότι έγινε ξαφνικά το χάος και η χρεoκοπία στην Ελλάδα και ότι οι Ευρωπαίοι έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό, και ότι όλο αυτό το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί είτε έτσι είτε αλλιώς.

Αυτό το χάλι άρχισε να προβάλει λίγο μετά τη δικτατορία: Δεν ξέρω αν έγινε με την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά οπωσδήποτε συνέβη με την κυβέρνηση Παπανδρέου, τότε δηλαδή που άρχισαν να μασουλάνε οι κυβερνήσεις τα χρήματα του ελληνικού λαού. Άρχισαν δηλαδή να υπάρχουν τρωκτικά στις κυβερνήσεις και να τρώνε λίγο λίγο ή πολύ πολύ. Δεν ξέρω. Αυτό το εκτιμά ο καθένας όπως θέλει.

Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι από το 1981 φαγωθήκαν απίστευτα λεφτά, από την κακομοίρα την Ελλαδίτσα με την έννοια ότι φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν υπάρχει τίποτε πλέον για να φαγωθεί και έτσι αυτό που βλέπουμε τώρα στην τηλεόραση, που είναι κατάντια, δηλαδή αυτά τα παππούδια τα κακόμοιρα που στέκονται ώρες στην ουρά για να κάνουν μια ένεση στο ΙΚΑ και τους λένε ελάτε μετά από 40 μέρες, είναι τρομακτικό! Δεν τη δέχομαι, αυτή την ξεφτίλα. Γιατί αν θέλετε είναι και προσωπική ξεφτίλα δική μου που αγωνίστηκα το 1973 στην ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ γι αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ!

Ads

Τώρα τι θα γίνει, πώς θα βγούμε από αυτή την κρίση; Γιατί είμαι και εγώ μέσα σε αυτή την κρίση. Ειδικά τα τελευταία χρόνια είδα και μένα να κολυμπάω μέσα σε αυτή την κατάσταση, ως επαγγελματίας εννοώ. Διότι μάς πήρε από κάτω και μας ισοπέδωσε όπως ισοπεδώνει όλους τους έλληνες πολίτες, έτσι και εμάς. Πολλοί λίγοι, ελάχιστοι, δουλεύουν πλέον σε αυτή τη δουλειά σωστά, και οι υπόλοιποι υπο-εργαζόμαστε, ζούμε με πολύ λίγα και αυτό όποιος θέλει το πιστεύει.

Έτσι, πλέον σκέφτεται ο καθένας να επιστρέψει στην πατρίδα του, στη ρίζα του, και να δουλεύει με τις συνθήκες που δουλεύανε το 70 και το 80 οι γονείς μας.

Παρατήρησα μάλιστα ότι στην επαρχία δεν έχουν νιώσει την κρίση που ζούμε εμείς εδώ στην Αθήνα, που τους βλέπεις όλους να παραμιλάνε. Δεν τους έχει αγγίξει ακόμη τουλάχιστον.

Πώς θα βγούμε από αυτή την κρίση δεν το ξέρω γιατί δεν είμαι οικονομολόγος ή εργατοπατέρας. Ή μάλλον ξέρω, αλλά το τουφέκι τόχω κρεμασμένο αυτή τη στιγμή. Και δεν ξέρω και να το χρησιμοποιώ μετά από τόσα χρόνια. Είμαι πολύ θυμωμένος δηλαδή με όλη αυτή την ιστορία.

Ξεκίνησα να εργάζομαι από το 1974 και έψαξα να βρω πριν λίγο καιρό τα ένσημά μου αλλά διαπίστωσα ότι δεν έχω ένσημα! Και δε με ενδιαφέρει πια και να έχω ένσημα. Δηλαδή είπα και στα παιδιά μου ότι αν σταματήσω να κάνω αυτή τη δουλειά δεν θέλω να κάνω τίποτε άλλο. Δεν έχει νόημα με αυτό το χάλι γύρω μου. Δε με ενδιαφέρει πλέον. Θα κάτσω να ζήσω στην πατρίδα μου με τη βαρκούλα μου να βγάζω χορταράκια κι όσο με πάει… Για τον πολύ κόσμο βέβαια ξέρω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα.

Γι αυτό είμαι πολύ θυμωμένος και δεν ξέρω τι να κάνω.-

*Απαντήστε στο tvxs: Εσείς από ποιον θα θέλατε να ακούσετε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα; Στείλτε μας τις προτάσεις σας στο [email protected] με θέμα «Για το Τι πρέπει να κάνουμε;».