“Αφιερωμένο στη φίλη μας Caden που έφυγε σήμερα και αγαπούσε και την Αίγινα και τη Δήμητρα…” 

Ξέρω, ξέρω…Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και υπάρχουν τεράστια θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα και την κοινωνία, εντός και εκτός συνόρων. Ο ΕΝΦΙΑ, οι ρατσιστιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις απο ανεγκέφαλους φασίστες, η Γάζα και η Ουκρανία, η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και άλλα τόσα πολλά και σοβαρά που μας έχουν ταλανίσει, βασανίσει, προβληματίσει και που θα συνεχίσουν να μας απασχολούν – αν επιβιώσουμε – για τις επόμενες μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια.

Όταν όμως, σχεδόν ανεπαίσθητα και τρυφερά, σου προσφέρεται απλόχερα μια – έστω μικρή – αναλαμπή ποιότητας και ήθους νιώθω ότι πρέπει να αναφέρεται και μάλιστα να επαινείται ιδιαίτερα σήμερα που διανύουμε όλοι δύσβατα και αιχμηρά μονοπάτια.

Την Δήμητρα Γαλάνη την «γνωρισα» πολλά χρόνια πριν όταν εκείνη έκανε τα πρώτα βήματα μιας σημαντικής – και ευτυχώς δυνατά παρούσας – διαδρομής στον χώρο της ελληνικής μουσικής και γενικότερα της σύγχρονης πολιτιστικής παραγωγής. Δηλώνω, λοιπόν, εκ προοιμίου, ότι από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει πάψει ποτέ να με συγκινεί βαθύτατα – όχι μόνο η φωνή ή τα τραγούδια της αλλά και όλα τα επιμέρους κομμάτια που συνθέτουν την ολοκληρωμένη εικόνα ενός καλλιτέχνη. Θαυμάζω την σοβαρότητα, την ευαισθησία και το ήθος της σε έναν χώρο από τον οποίο μόνο με καθημερινή συνείδηση για το που οδεύεις και συνεχή, αδιάληπτη, προσπάθεια βγαίνεις καθαρός και αλώβητος. Και, όπως αποδεικνύεται, η Δήμητρα Γαλάνη, μέσα στα χρόνια, με όλα τα πάνω και τα κάτω, με όλα τα καλά και τα κακά, τα σωστά και τα λάθη, τους όποιους συμβιβασμούς με το σύστημα και τις όποιες αναγκαστικές υποχωρήσεις, με όλες τις καλές και λιγότερο καλές συνεργασίες και συμπράξεις που σίγουρα και χωρίς καμία αμφιβολία συνυπάρχουν σε μια τόσο «ένδοξη» πορεία σαν την δική της, σχεδόν μοναδική θα έλεγα στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, βγήκε δυνατή και δείχνει – όσο ποτέ άλλοτε – σίγουρη και ασφαλής για το ποιά είναι και για το που πορεύεται. Στέκεται γερά στα πόδια της, ασφαλής με τις επιλογές της και μοιράζεται απλόχερα την «σοφία» της – γιατί για μια μορφή σοφίας πρόκειται – με το κοινό της και με όσους θέλουν και μπορούν να την ακούσουν σε βάθος και να καταλάβουν αυτό που τους χαρίζει.

Έτσι ένιωσα έγω όταν πριν λίγες μέρες είχα, μετά από δυό χρόνια, την ευκαιρία να ξαναδώ ζωντανά επί σκηνής την Δήμητρα Γαλάνη σε έναν ιδιαίτερο χώρο και στα πλαίσια ενός αξιοθαύμαστου φεστιβάλ. Σε ένα από τα πιο ζεστά και πνιγηρά βράδια του φετεινού καλοκαιριού η Γαλάνη ήταν σαν ένα γλυκό κι αγαπημένο θαλασσινό αεράκι όταν τραγούδησε στην παραλία της Αυρας στα πλαίσια του 9ου Διεθνους Μουσικού Φεστιβάλ Αίγινας. Κάτω από τον γεμάτο αστέρια ουρανό, μόνη πάνω στη σκηνή με τους πέντε καταπληκτικούς μουσικούς της, νέα ταλαντούχα παιδιά όλοι τους, η Δήμητρα Γαλάνη, με την βαθειά ταπεινότητα των άνθρωπων εκείνων που έχουν πετύχει και με το παραπάνω τους στόχους τους, παρουσίασε την νέα της δισκογραφική δουλειά – το «Αλλιώς» με στιχουργό τον Παρασκευά Καρασούλο, την ευαίσθητη και ταλαντούχα «φωνή της ψυχής» της όπως εκείνη τον αποκάλεσε. Μια δουλειά σύγχρονη, που δεν βασίζεται καθόλου σε γνωστά και εύκολα ή «πιασάρικα» ακουστικά και στιχουργικά «τεχνάσματα», μια δουλειά που έχει κάτι καινούργιο – επιτέλους – να πει. Συγχρόνως, σε μια αναδρομή εφ’ όλης της ύλης – ερμηνευτική και συνθετική – η Δήμητρα Γαλάνη, με την άνεση και τη χαλαρότητα που αποκτούν οι πολύ δουλεμένοι καλλιτέχνες επί σκηνής, την κάνουν σπίτι τους, χώρο οικείο και αγαπημένο (μου θύμισε την Nina Simone που είχα κάποτε, χρόνια πριν, την τύχη να δω live) μας ταξίδεψε σε τραγούδια από όλη την εως τώρα πορεία της.  Και κάτω από τον Αυγουστιάτικο έναστρο ουρανό όλοι μαζί παρεά και ο καθένας χώρια αφεθήκαμε «για τόσο μόνο» να μας πάρει η νύχτα «να μας πάει μακριά», όσο μακριά άντεχε ο καθένας.

Η Δήμητρα Γαλάνη με τη γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία των μεγάλων και σπουδαίων ποιητών και συνθετών, τη μελωδική φωνή με την ιδιαίτερη χροιά, αυτή που με συνόδεψε τόσα χρόνια σε έρωτες και πάθη, σε μακρινά και κοντινά ταξίδια, σε πόλεις ξένες βορινές, σε στιγμές σημαντικές και σε στιγμές μοναδικές, μεστή και ώριμη, κατάφερε για άλλη μια φορά να με συγκινήσει βαθειά… Και να μου θυμίσει απτά με την δική της παρουσία, την μουσική τόλμη της και την καλλιτεχνική της σεμνότητα ότι ακόμα και σήμερα δεν έχουν χαθεί όλα στην λαίλαπα των τελευταίων χρόνων γιατί «τότε που αδειάζει η καρδιά, κι ο κόσμος δεν της φτάνει, μένουν στηρίγματα γερά αυτά που αντέχουν τη φθορά κι ο χρόνος δεν τα φτάνει…»

(Από την ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ: Μουσική: Στέφανος Κορκολής – στίχοι Παρασκευάς Καρασούλος)